A było to dawno. W sierpniu 2008. Mikołajek ma półtora roku. Od ponad roku w terapii ruchowej. Od miesiąca próbuje stawać i poruszać się przy przedmiotach. Mentalnie - zaczyna się przebijać przez pancerną szybę swojej choroby. Uśmiecha się do aparatu. Jest grubaśny i cudny - kiedy się uśmiecha. A uśmiecha się zawsze wtedy, kiedy nie wyje... Tęsknię za tym malutkim, pulchniutkim Mikołajkiem. Za tymi dniami, które już nie wrócą. Nigdy. Już nigdy nie będzie takiego lata...
Super zdjęcie! Takie radosne.
OdpowiedzUsuńP.S. Mówią,że szczęście ,które raz było nigdy do końca nie znika, nie może. :)
UsuńAle będą inne cudowne lata. Musisz w to mocno wierzyć. Za rok, dwa, trzy, kiedy Daniel i Mikołaj wezmą się nawzajem w obroty będziesz mogła usiąść na piasku, zamoczyć nogi w wodzie i odechnąć.
OdpowiedzUsuńZdjęcie cudne, Mikołajek przeuroczy. Zupełnie nie widać jego choroby. Z reszta jak byłam u was Mikołajek też zachowywał się jak większość zdrowych dzieci :)
Jeśli chodzi o wiarę, to na wszelki wypadek obecnie w nic nie wierzę...
UsuńAle tak jest w przyrodzie, jak mówisz, siedem lat chudych (lat próby) a potem siedem lat grubych...