kartki z podróży #4

Rano było cieplej, teraz skostaniały mi palce. Morze dziś było znów wzburzone, i piwne - jak moje oczy. Mieć oczy w kolorze morza... - to może być mylące. Daniel pół dnia rozpaczał, a mnie dopadł aklimatyzacyjny kryzys. Zimno mi... Sennie... Koło południa siedzieliśmy na plaży, patrzyliśmy na Daniela, jak próbuje piasku. Zrobił to tylko raz. Uczy się. Patrzyliśmy też na Mikołajka. Stał na brzegu i czekał na fale. Tatuś magenisiowy powiedział, że martwi go spolegliwość Mikołajka w stosunku do dzieci. Że Mikołajek nastawiony jest za wszelką cenę na kontakt z rówieśnikami, czekając, aż zwrócą na niego uwagę. A on nie mówi, więc nie jest dla nich interesujący. Dzieci nie chcą się bawić z chłopcem, który nie mówi. A jak już mu dokuczą, jak żabie, co niewinnie skacze sobie po trawie, to krzyczy i złości się, domagając się podstawowych praw do istnienia i do szacunku. A dzieci nie lubią tych, co krzyczą i złoszczą się...