daimonion

Dziś około godziny 5.37 z rana Daniel postanowił na dobre wstać. Wprawdzie już około 00.30 próbował się obudzić, ale mu nie dałam. Usypiałam go jakieś dwadzieścia razy. Więc około 5.37 przeżyłam krótkie ale głębokie rozczarowanie. Bo Daniel już spać nie chciał. Chciał ćwiczyć klękanie na kolankach i wstawanie z kolanek. W dodatku obudził Mikołajka. Właśnie wtedy odezwał się mój wewnętrzny głos. Bardzo wewnętrzny i osobisty. Powiedział mi, że długo tak nie pociągnę. Że się rozsypię. Że trzeba spać i takie tam oczywistości. No ale kiedy spać? Daniel w dzień nie śpi, albo śpi wtedy, kiedy trzeba gotować/sprzątać/żyć. Mikołajka do przedszkola wyprawić. A w nocy nie tylko nie śpi Daniel, ale i Mikołajek. Wstają na zakładkę. Więc mój wewnętrzny głos powiedział mi, że jak nie będę spała, to długo tak nie pociągnę. Ale odkrycie zrobił. Niestety nie powiedział, jak to zrobić, żeby spać, kiedy progenitura nie chce.